Page 431 - index Bapaeva

Он жаста асық ойнап топқа кіріп,
Үйрендік «Алшы кыздың» шартын енді-ай.

Біреу ілім, біреулер қызық қуған,
Он бір жас та кеп қалды жортып демде-ай.
Мінекей, он екі жас мүшел де өтті,
Осы деп балалықтың арты енді-ай.
Он үштен он төрт жасқа кұрақ ұшып,
Жүгірдік тойда табақ тартып енді-ай.
Он бес пен он алты жас құбылмалы,
Тұрады қорғасындай балқып енді-ай.
Он жеті, он сегіз жас жалын атқан,
Қызулы кырмызы гүл шарқың еді-ай.
Он тоғыз жас та келді керімдей боп,
Білетін әр нәрсенің парқын енді-ай.
Жиырма жас ақ алмастай жалтылдайды,
Көргенде көздің жауын тартып енді-ай.
Өте шығар жиырма бір қас қаққанша,
Дарияда аққан сеңдей қалқып енді-ай.
Жиырма екі, жиырма үш жылыстайды,
Құрбыларға әзіл-наз айтып енді-ай.
Мінекей, жиырма төрт жас та келді,
Жақсы болсаң, тарайтын даңқың елге-ай.

Күш-қуат, ақылы оның кемелденген,
Жиырма бес барлық жастың алтыны еді-ай.
Барында қызығыңның қиялай бас,
Жігіттік оралмайды қайтып енді-ай.
Жиырма алты мен отыздың аралығын
«Орда бұзар жас» дейді халқым енді-ай.
Отбасы емес, жалпы елдің қамын жесең,
Соңыңнан дос-жаран боп халқың ерді-ай.
От басы, ошақ қасы қалып қойсаң,
«Атадан жасық туған жалқы» дейді-ай.
Отыз асып, отыз бес барғаннан соң,
Бір нәрсе ұят деген қайшы келді-ай.
Көңіл – гүл, тіл – бір бұлбұл, нәпсі – бөрі,
Сабыр – алтын, ақыл – білгір қойшы деді-ай.

431

⇐ МАЗМҰНЫ